2 dagen geleden
3
Zondagmiddag, en daar stonden we dan op het Malieveld. Alle keren dat erom gevraagd werd, maakten we aarzelend een vuist in de lucht. Als machteloos gebaar van verdriet, na een zo eindeloos ervaren van verdrietige onmacht.
Alle andere dagen bidden we voor Y.: jaar in, jaar uit. Nu waren we in Den Haag om haar zaak te bepleiten bij de politiek. En vooral ook bij de samenleving, die een chronisch zieke geregeld toeroept dat ze zich niet moet aanstellen. Dat het tussen de oren zit. Dat ze het bed uit, in beweging moet komen: durf te leven!
Terwijl het leven van Y. ‘toch niet anders is dan een voortdurend sterven’. De dominee die dat bij haar doop heeft voorgelezen, zal het zich zó concreet niet hebben voorgesteld.
English (US) ·